Invisible for the lay audience advocates and medical establishment fight a struggle for the acceptance of gender diversity in children. The recent suicide of Leelah Alcorn in Ohio gives a very clear argument for depathologisation and against a childhood diagnosis for “gender incongruence” Continue reading “Trans suicide as a ground against childhood diagnosis”
Puro miedo
El principal motivo para defender el modelo actual vigente de atención sanitaria a las personas trans* es “proteger al paciente”. Protegerles contra arrepentirse. El médico que les atiende quiere estar seguro de que el paciente al que trata no está actuando de forma impulsiva. Aunque se puede entender el miedo, la solución a este no es la adecuada.
Muchas de las preocupaciones que tienen los médicos respecto a las personas trans* vienen del miedo y de la ignorancia. Preocupación de perder el trabajo y también de perder la autoridad. Preocupación de que la gente vaya a arrepentirse, se responsabilice directamente al médico y se le acuse ante un tribunal disciplinario, hecho traumático para el propio profesional, que puso todos sus empeños//sus esfuerzos al servicio del paciente. El no haber aprendido nada sobre este tema durante la formación en medicina, psicología o psiquiatría se traduce en la incomprensión por parte del profesional hacia la persona trans*. Todo el conocimiento que se pudiese aprender sobre el tema se va adquiriendo: solo en el 2012, la conciencia social progresó un poco tras la adopción de una nueva nomenclatura para asuntos trans* así como la entrada en funcionamiento del nuevo DSM-5.
Un paciente trans* no necesita una protección diferente a la que obtiene un paciente cis (no trans*). Así como un paciente francés no necesita más protección que un paciente sueco. En caso de que un médico tenga alguna preocupación sobre la salud mental de un paciente, es éste el problema, no el ser trans*. La pregunta que se tiene que hacer el profesional debería ser la siguiente: “si hubiera venido un paciente preocupado por su apendicitis o por su cáncer de pulmón, ¿lo mandaría a ver al psicólogo para obtener un certificado de capacidad mental o lo aceptaría sin más? El hecho de que algo esté culturalmente connotado no me parece una razón de peso para solicitar una intervención extra.
Asimismo, todo el mundo tiene el derecho a equivocarse, aunque pueda sonar cínico. Es bastante probable que la persona trans* no esté muy segura saliendo del armario. La identidad así como los deseos evolucionan. También las personas homosexuales o bisexuales muchas veces no se sienten emocionalmente seguras con la idea de salir del armario. Solamente se atreven cuando aparece la figura del amante, aunque de un tiempo atrás son conscientes de ser diferentes. Ell*s no tienen que pasar por un psicológico, ya no se les considera enfermos desde años. Se pueden arrepentir de no salir del armario, casarse o no, tener hij*s o no. ¿Quién sabe si saldrá bien siempre? Esto se aplica también a las personas trans* que tenemos el derecho de equivocarnos. El estado o el entorno médico no tiene el deber de protegernos de nosotros mismos. La gente que quiere tener hij*s, ¿tienen que ir al psicólogo o al sexólogo? ¿Se les preguntan si están seguros? ¿Se investiga si serán buen*s padres? ¿Se envían a los futuros esposos a un consejero matrimonial para asegurar la estabilidad y la longevidad de su amor?
La preocupación de que decidiéramos por nosotros mismos y sin la intervención profesional que hubiera asistido a la persona trans dubitativa, proviene del miedo y la ignorancia. En primer lugar, el previo consentimiento informado tiene que ser un requisito, Con psicólogo o sin psicólogo, si el paciente no entiende de qué se trata, cuáles son los riesgos y las consecuencias de su decisión, el proceso acaba ahí. En segundo lugar, no sería la primera vez que un psicólogo se ve involucrado cuando un paciente se somete a un tratamiento invasivo. Pero no tod*s l*s pacientes que van a someterse a un tratamiento oncológico necesitan apoyo psicológico//necesitan pasar por la consulta de un psicólogo
Cuando nuestra sociedad deje de tener miedo de personas trans* será cuando nuestro sufrimiento disminuya de forma considerable. Al fin y al cabo esel mundo que nos rodea el que nos da tantos problemas. Y nosotr*s como parte de este mundo sentimos que no es bueno ser trans*, comportarse fuera del de la dicotomía de género. Por eso, deja de tener miedo y súmate a la revolución. No somos más que una amenaza de su status quo. ¿Y qué?
¡Gracias a Irene Alcedo para el ayudo linguistico!
Genetic basis of gender found. Again.
There is a social stigma that transsexualism is simply a lifestyle choice; however, our findings support a biological basis of how gender identity develops.
(Dr. V. Harley, Prince Henry Inst. of Medical Research, Melbourne)
Again researchers claim to have found the cause of male to female transsexualism. As usual it would be a genetic deviation. But even this is presupposing too few androgens makes you female (or gay!). But how realistic is this discovery? Does it really provide the answer to where trans* comes from?
Dr. Vincent Harley of Melbourne’s Prince Henry Institute states that male-to-female transsexualism is caused by chromosomal under-masculinisation because of a defective AR gene. He analysed the DNA analysis of 112 transsexuals, and came to the above mentioned conclusion.
Even if Dr. Harley can convince the sceptics, there are a couple of problems with his idea. His statement “There is a biological basis for gender” needs clarification. Does he then say trans* is a form of gender in its own right, and not an “error” that needs to be fixed? Does he mean with “gender” the difference between men and women? But what difference then? We already know that genes and hormones play a role with gendered development.
Would he mean difference in abilities and behaviours then? That would be a trickier statement. Quite some scientists from different branches of science (neuroscientists, psychologists, biologists already have disproved the significance of these differences.
The fundamental differences between men and women, and between male and female bodies are hardly big enough to say that differences are absolute. Slowly we come to recognise there is virtually no absolute difference between men and women, males and females. Recent research shows many many differences between men and women are bigger within the respective groups than between the groups. Further what makes a man, a woman? Are there non-transsexual males with serious lack of testosterone in the womb? Do they all identify as women then? But to most medical, biological or genetic scientists this has not yet trickled down. They still think the holy grail of gender lies in the genes, or in the brain. *Bzzzt*. *Wrong*. There is no Holy Grail. Even the church recognizes more than one grail, so ….
Since Dr. Harley talks not just about trans*, but also about gender, it is perfectly justified to talk about more than trans*, about the suspected base of transgender.
What does science talk about when it talks about sex (if we take that as the next barrier to take in order to analyse what makes men and women, thus also trans* people – in common parlance). Sex thus. But which element of it? Chromosomes? Gonads? Genitals? Hormones? As prof. dr. Annemarie Mol says “science doesn’t know what it is talking about when it talks about sex”.
Of course Dr. Harley isn’t that bold in his scientific findings, and more research must be done to find out the full consequence of the finding. But in his media appearances he is more adamant. And then I am under the impression he doesn’t know the difference between sex and gender.
And with Brain Storm by Rebecca Jordan-Young who debunks a lot of brain sex science, we have enough reason to doubt the quality of thís research.
Hoe zit het met gender?
Velen houden er een beperkt en verouderd idee op na wat gender is, hoe het werkt en hoe het interacteert met sekse en seksualiteit. Op deze plaats wil ik een recenter en beter kloppend idee neerzetten hoe het dan wél zit met gender.
Hoe zit dat nou met gender en hoe verhoudt het zich tot lichaam en tot seksualiteit? Want dat is de eeuwige trits. Wat is gender, hoe werkt het, hoe voelt het? Op zich biedt elk van deze vragen de mogelijkheid van een college. Dat kan ik ook verzorgen op verzoek.
Eerst een poging tot definitie van wat ik bedoel als ik het heb over “gender”
Een definitie van gender geven is al gauw tautologisch: Gender is het gegenderd zijn. Een genderidentiteit of -expressie hebben. Traditioneel wordt het gelinkt aan mannelijkheid en/of vrouwelijkheid. In een niet-binaire situatie zou je bijvoorbeeld kunnen zeggen: gender is het gevoel dat je mannelijk, vrouwelijk, of iets compleet anders bent. Gegeven het feit dat onze wereld zo sterk in mannen en vrouwen denkt, is het moeilijk niet daaraan te relateren, waardoor je constructies krijgt als “mannelijk, vrouwelijk, daartussen of daarbuiten”. De laatste jaren verschijnen er nieuwe namen en benamingen die soms even snel weer verdwijnen, maar het geheel geeft aan dat “gender” in elk geval bruist en leeft.
Iedereen hier heeft een lichaam, een geseksueerd lichaam zelfs. Vrijwillig of onvrijwillig, aangeboren of verkregen. Velen hier hebben een gender. Dat geldt niet per definitie voor iedereen. Want gender is voor een groot deel opgelegd, op grond van het geslacht dat je bij geboorte (doorgaans) is toegekend. Maar dat past niet altijd. Dat is ook logisch want er is meer onder de zon dan alleen man en vrouw. En daardoor krijg je dus onder andere transgender. Er is een grotendeels ontkende genderdiversiteit en als je niet in de erkende hokjes past, dan heb je de keuze om je aan te passen (dat moet je sowieso enigszins voor de wet) of voor je gevoel, je “ware identiteit” te gaan. Niet dat er zomaar een ware identiteit is. Dat is ook iets dat je ontwikkelt onder invloed van diverse factoren.
En dan is er dus seksualiteit dan wel seksuele oriëntatie of gerichtheid. Niet geaardheid alsjeblieft. We zijn geen stopcontacten.
Hoe werkt dat dan met die drie, hoe haken ze in elkaar, hoe werken ze samen – of elkaar tegen?
Zoals gezegd, iedereen heeft een lichaam, de meesten hebben een genderidentiteit en velen hebben een seksuele identiteit. Maar niet iedereen en er zijn mensen met alles en mensen met “niets”. Want er zijn ook aces, aseksuelen (ik heb ze in het Nederlandse nog niet horen zeggen dat ze een aas zijn, dus ik houd het maar op het Amerikaanse ace voor “asexual”. En dan kun je nog steeds bi zijn bijvoorbeeld, want aseksueel is alleen maar geen (sterke) seksuele wensen hebben. Is dat aangeboren, als in prenataal bepaald? Nee, niet zonder meer. Seksuele identiteiten ontwikkelen zich gewoon heel vroeg. Mogeljk is er iets – een richting – aangeboren, maar dan rudimentair. En de vraag is maar hoe belangrijk dat is. Is het het gevolg van slechte ervaringen? Misschien voor een deel. Maar niet iedere ace heeft slechte ervaringen met seksualiteit. Net als niet iedere a-gender slechte ervaringen heeft met het gendersysteem. Hoewel het haast onmogelijk is er geen ervaring mee te hebben en de push om een keuze te maken binnen de hokjes is enorm.
Is het aangeleerd dan? Zoals sommige conservatieven roepen dat homoseksualiteit en transgender zijn aangeleerd door evil volwassenen met een perverse afwijking. Zo zit het niet. Seksualiteit ontwikkel je doorgaans in de loop van je jonge leven op grond van wat je voelt voor anderen die een zelfde of een ander geslacht of gender lijken te hebben (de roemruchte gerichtheid). En als er een match is en een gelegenheid dan kun je een praktijk beginnen op te bouwen. En seksualiteit is er ook in duizendvoud. Van hetero tot queer en van vanille tot kink.
Dus zoals je mensen zonder seksuele (maar misschien wel romantische) gevoelens, en mensen die niet één keuze kunnen of willen maken, heb je mensen zonder genderidentiteit (a-genders, non-genders) hebt, maar ook met niet-traditionele en zelfs meerdere genderidentiteiten. En de uitdrukkingen en identiteiten die we zien van gender zijn ook niet absoluut en perse permanent door de tijd heen. Noch zijn ze universeel. Alsje wereldwijd kijkt, zijn we in het Westen eigenlijk wel heel beperkt met onze uitsluitende erkenning van mannen en vrouwen, meestal alleen hetero ook nog. Een land als India kent minstens 20 gender- en seksuele identiteiten,
En dan heb je mensen die geslachtelijk buiten de hokjes vallen. Intersekse-personen, dan wel personen met een intersekse-conditie. Daar loopt iets in hun geslachtsontwikkeling anders waardoor ze niet eenduidig in de richting van een lichaam dat kan baren of dat kan bevruchten ontwikkelen. Dat zijn tenslotte de lichamelijke geslachtsstandaarden. En transmensen vallen vaak ook buiten de geslachtelijke, lichamelijke hokjes. Samen bewijzen trans* en inter* mensen dat geslacht niet zo eenduidig ligt als je denkt. Want er zijn – tegenwoordig ook wettelijk erkend – mensen met een gender en een seksualiteit die niet direct of niet helemaal matchen met de verwachtingen op grond van de uiterlijke verschijning.
De biologische begrippen van man en vrouw zijn ook niet neutraal, maar het product van ideeën en van observaties van wat vaak voorkomt. En de definities werken als axioma’s, uitgangspunten. maar ze worden net zo hard geschapen en net zo hard bewaakt als veel andere maatschappelijke cruciaal geachte ideeën. Dat kan goed zijn of niet, maar het is in elk geval niet neutraal en ‘objectief’. En dat blijkt ook met de ontwikkelingen die we steeds duidelijker zien.
De (school)biologie zou er goed aan doen meer te formuleren in de trant van “de meeste mensen hebben XX of XY chromosomen” en “veel mannen hebben een penis en veel vrouwen een vagina. Dat is alleen niet altijd het geval.”En voor de bovenbouw nog wat over hormonen erbij. Hoe eerder je ermee begint hoe beter.
En last but not least: gender is niet biologisch bepaald, wel biologisch beïnvloed. In hoeverre, dat is onderdeel van actuele debatten. Hoe biologisch gender is, maakt niet zo heel veel uit. daar wordt veel te veel waarde aan gehecht. Er is genderdiversiteit en er zijn lichamen met allerlei geslachtelijke (en niet-geslachtelijke) kenmerken en dat hangt maar in beperkte mate samen. laten we stoppen zoveel waarde te hechten aan de combinatie van licham, gender en seksualiteit. Dat is ook beter voor de geestelijke volksgezondheid, want dan flippen mensen minder als hun verwachtingen niet uitkomen rond seks(e) en gender. dat scheelt slachtoffers.
“Normale” genders en seksualiteiten en lichamen zijn een kwestie van normen. Niet van verschijning. Mijn gender en seksualiteit zijn ook niet normaal. Maar ja, dat is logisch, want normaal is een stand op m’n wasmachine. En ik ben een mens, geen wasmachine. Normaal is wat genormeerd is en geaccepteerd dus. Homoseksualiteit is doorgaans niet normaal maar wel veel voorkomend. En transgender komt ook steeds meer voor. En wanneer iets veel voorkomt en meer en meer gezien wordt kan dat leiden tot acceptatie wanneer het niet verdrukt wordt. Het kan ook zijn dat men het negeert of zelfs wetgeving ertegen in stelling brengt. Hetgeen de laatste tijd ook weer hard gebeurt in diverse landen.
In Nederland en omgeving kiest men toch het meest voor accepteren, maar dat wil niet zeggen dat het dan ook – zelfs maar juridisch – koek en ei is. De Europese standaard voor trans-erkenning is simpelweg nog steeds schandalig laag (twaalf landen eisen nog steeds chirurgische sterilisatie) en bescherming op grond van je genderidentiteit is in veel landen niet aan de orde. Plus dat wetgeving één ding is, maar wanneer die niet wordt gehandhaafd en er wetgeving is die een deel van de groep (meestal de meest gemarginaliseerden) hard bestraft omdat ze bijvoorbeeld sekswerk doen om te overleven of tot een raciale minderheidsgroep behoren die dus ook veel zwaarder gecontroleerd wordt en waar ieder vlekje een poel bloed wordt, dan schiet hooguit een deel van die populatie er iets mee op. Dat is dus serieuze kritiek op het heersende idee dat gendererkenningswetgeving of bescherming op grond van seksuele oriëntatie voldoende is.
Kortom gender is vrij gewoon, en vooral veelkleurig. Doe er je voordeel mee en laat je niet beperken tot het hokje Gewoon, of wasmachinestand Normaal. “Remember, larger than life is just big enough”, zegt Ru Paul ook.
Reading between the lines
International Day for Trans Depathologization, interview with Mauro Cabral, co-director of Global Activists for Trans* Equality
The news announces it this way: “For the first time in history, the World Health Organization (WHO) will throw out transsexuality from the chapter on ‘Mental and Behavioral Disorders’”. But (full) depathologization of gender diversity still seems a remote point on the horizon. What is good and what is better? We asked a key activist who helped create the Argentinian Gender Identity Law, a model for global policy. Mauro Cabral is co-director of Global Action for Trans* Equality (GATE), where he coordinates an international initiative to reform the Eleventh Edition of the International Classification of Diseases (ICD).
After two years of deliberation and pressure from depathologization activists, WHO recently removed the current diagnosis of “transsexualism” from the Mental and Behavioural Disorders chapter of its online [beta edition, transl.] version of the ICD-11, replacing it with a new category of “gender incongruence” in a new chapter on Sexual Health. Does this mean that trans people are not pathologized in the proposed classification? What does it mean, to “depathologize”?
For many trans advocates, depathologization is an emancipation struggle. The terminology itself also is contested. For some, it means full access to rights without any diagnostic requirement; for others, depathologization means eliminating diagnosis and medicalized control over individuals’ bodies. There are tensions among advocates around the role of medicine in defining diverse trans experiences and around ownership of the body. Does the need for surgery and hormones represent a radical prosthetic incorporation with medicine as the tool, or does it express conservative forms of technological expropriation of the body in alienating times of biocapital?1
Mauro Cabral summarizes it this way: “From one perspective, depathologization looks in a way like a Moebius band: striving for the maximal personal freedom seems to put the masking of biomedicine as regulatory principle for transition on the line; settling for less personal freedom risks perpetuation of current biomedical dogma, which diagnoses the wish to transition as personal and political pathology.”
There was a consensus in activism that transsexuality should no longer be considered as a mental illness by 2012. Now it is 2014, and this dream is still unmet. Is everything lost?
You are right. The world in which identifying as a gender different from the one assigned at birth is considered pathological did not end. However, in that time both the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Illness (DSM) and the ICD went through an intense process of revision and reform.
What does this new version [of DSM] entail?
First, we need to clarify that, categorically, any diagnosis in the manual of mental disorders is by definition a mental disorder. Now they renamed “gender identity disorder” with an older clinical term of “gender dysphoria.” Where the previous diagnosis pathologizes trans people just for who they are, the “new” category can be seen as a step forward, because it puts the clinical focus on the trans specific experience of (the) suffering and stops when this disappears. In all the world materially or symbolically governed by the DSM and its codes, trans people stay trapped in one form or another of mental illness, and we continue to be cataloged as sufferers.
We need to remember that diagnosis in the DSM Manual is still a conditio sine qua non in many countries in the world, to access rights, like legal recognition and physical medical interventions. For example, the “treatment” for diagnosed suffering, that are still seen under this mark, and never as a biotechnologically mediated self expression.2
And in the case of the ICD reform?
The ICD Working Group called together by the World Health Organization agreed to reduce the scope of the diagnosis and proposed to scrap the current mental diagnostic categories that affect trans people, including “gender identity disorder” and “transvestic fetishism,” among others. This is fundamental: they finally recommended to remove any mention of trans issues in the chapter on mental health disorders. They also proposed new categories in a new non-psychiatric chapter on Sexual Health, including “gender incongruence of adolescents and adults,” and “gender incongruence in childhood”.
In what sense is the new category “gender incongruence” better than the previous?
“Gender identity disorder” is such a damaging diagnosis that almost any replacement category would be at least a bit better. In that sense, “gender incongruence” also avoids diagnosing trans people just for who they are, paying attention to the discomfort that the incongruence could cause between the gender identity and how it is embodied. However, obviously, you can only pathologize incongruence by implicitly invoking a cissexist ideal of (bodily, identitary or expressive) congruence. Also, incongruence is taxonomically linked to suffering and congruence is linked to happiness, with medical approval enjoyed by the congruent, but missing for the others. In other words, it is proposed that identifying as a gender different from the one they gave us at birth stops being a disorder (mental or otherwise), but now the possibility of living our gender in a non stereotypical, dissident, incongruent way could be in danger3.
Why then not fight for eliminating any diagnostic mention once and for all?
The answer is both ground for pride and pain: only one country in the world, ours, Argentina, admits access to legal gender recognition and transitional health services without requiring a diagnosis, psychiatric or otherwise. Denmark recently enacted a similar policy, but only for legal recognition. This means that, in the rest of the world, people who need to have their legal registration or their bodily configuration changed will still need a DSM or ICD code to access these modifications (every time that access not only means authorization but also public or private health coverage). None of these considerations, however, justify the introduction of the category, “gender incongruence of childhood.” Resisting this classification is a focus of our efforts.
But why pathologize trans children?
The simplest explanation is that gender diversity in childhood is still culturally unacceptable, but the “rational” arguments are different. One focuses on the anxiety that daddies and mommies of children, who rebel against social expectations around their sex, may have. So children are pathologized as therapy for adults. Another argument emphasizes diagnosis to facilitate expansion, funding and publication of research on gender diverse children. This argument is both perverse and faulty. There are decades of research and publication on homosexuality, which has long been depathologized. A third argument asserts that diagnosis guarantees inclusion [of gender diversity topics] in education, in a world where sex segregation is so naturalized and depoliticized, and where, sadly, a diagnostic framework still is considered more effective than a human rights framework. Last, both the old and the new diagnoses are justified as providing an archive of clinical history.
What would the function of this archive be?
Inasmuch as the first biotechnological transitional intervention is the administration of puberty hormone blockers, there are [experts] who consider a childhood diagnosis necessary for immediate access to treatment. This position universalizes the need for diagnosis, based on a treatment that is only available in a couple of countries, and it naturalizes that need. Unsurprisingly, the “gender incongruence in childhood” diagnosis is defended precisely by those medical teams that provide the treatment. Even worse, this argument installs hormone treatment as common fate, imposing early diagnosis as a way of ensuring later transition. As medical policy experts like Sam Winter and Simon Pickstone-Taylor have stated: it is obvious that those arguments fail at the hour of tending to the two biggest necessities of the children: to grow up in a world that does not impose normative forms of masculinity or femininity on them through submitting them to a diagnosis, and the need for information, support and containment.
If they eliminate the diagnostic criteria that pathologize gender diversity in childhood, what would happen with those trans children that need special health care?
The ICD already contains and will keep, non-pathologizing codes, that permit access to assessment and professional support when needed, without any diagnosis of physical or mental disorder. In those circumstances where treatment is needed for depression or anxiety of the child (oftentimes produced by hostility and rejection around them), the ICD already contains general codes that cover the issues4.
Can intersex also be approached from a depathologization perspective?
Without a doubt, although the processes and the issues are different. Approaching intersex from a depathologization perspective affirms bodily diversity, which should never be seen as a pathology. It also means the careful work of distinguishing in every intersex body those characteristics that need medical attention from those that don’t. Depathologization activism must also articulate the irreversible consequences of pathologization, including the chronic pain, the sterility, the mutilation and the genital insensitivity, post-surgical trauma, fistulas, chronic infections, and metabolic changes caused by surgical removal of the gonads or pharmacological treatments to “normalize” the body. This is the register of how pathologization makes us ill.
What impact do terms of “disorders of Sex Development” have on the fight to depathologize intersex?
Since the mid-1990s, the intersex movement has disputed the jurisdiction of biomedicine over intersexuality. Even the medical terminology evidences bias and cruelty. At the end of the 19th Century, mythological hermaphroditism was redefined as a category for clinical use and accompanied by many pseudo-hermaphroditisms to expand diagnostic range. By the mid-1920s, a more specialized vocabulary emerged with terminology about intersex bodies, although the old terms still remained. The struggle and success of the intersex movement in the 1990s, to depathologize intersexuality and to appropriate, subvert, and transform diagnostic intersex terminology into a political identity was answered in a new pathologizing attack.
In 2006, a new classification was created, that reorganized the spectrum of intersex bodies into a taxonomy of “Disorders of Sex Development.” As intersex researcher Georgiann Davis argued, this label reestablished medical authority over that jurisdiction in dispute: our bodies. A central aspect for the depathologization of intersex today is resistance to the imposition of this vocabulary and its variations. For the intersex movement, there is an intrinsic relationship between nomenclature and treatment. Mirtha Legrand notes: “As they see you, so they treat you”. Advances in genetic and in fetal monitoring technology has extended the boundaries of medicalization to reach intersex embryos. They are often de-selected in preimplantation diagnostic procedures that promote selective abortion of intersex fetuses and prenatal drug administration to “prevent” the birth of intersex children.
Which are the political consequences of intersex pathologization?
Intersex activism itself is being psychopathologized and dismissed as a political symptom of disordered bodies. Because normalizing medical interventions usually take place in early childhood, intersex genital mutilation in infancy seems to infantilize the movement. In that way they mutilate our our capacity to be seen as adult activists with more than 20 years of experience in a sustained struggle. In spite of this oppression, the strong presence of intersex activism in regional and international human right systems has decisively contributed to the recognition of these medically unnecessary and non-consentual practices as forms of torture. Like medical abuse and forced, coerced or involuntary sterilization, these medical practices are violations of human rights.
What does depathologization mean for someone who like you lives the consequences of trans and intersex pathologization?
For years there was a prayer in the Spanish speaking world that affirmed:
“My body, primary territory of peace”
I would like to able to subscribe to that, one day. Today is not that day. As long as this war continues (or as I live), what remains of this body is my primary battleground.
This interview appeared first in Spanish in the Argentinian newspaper Página 12, on the occasion of the International Day for the Depathologization of Trans Identities, October 18, 2014
1Hence the question on who owns the body: if exterior criteria are to define what may happen with your your body, are you still the owner, or is it more a complex of medical and capital actors with their interests – owning shares in hormone producing companies or because of their research being paid by pharmaceutical companies? [transl.]
2 Like the remark about prosthetic use of medicine, this hints to self determination how one’s body should look and using medicine as a technical solution to get there.
[transl.]
3Not every trans/gender diverse person wants, needs or can live a “happy congruent” life. If there is a right to self determination, this extends to choosing not to submit to practices meant to become more congruent with society. The right extends to dissidence.
[transl.]
4 These existing codes may be augmented with Z-codes, to clarify special needs of trans and gender diverse children (for example, when anxiety is caused by transphobic school bullying). [transl.]
Training “Know your rights!” Registration open!
To fight for your rights, you first have to know them. Vreerwerk offers an opportunity for this. On December 9, just before Human Rights Day, we will start with an online training in human rights concerning trans* and intersex issues.
In four webinars you will get to know the human rights systems of Europe and the UN and get a first idea how to use them. What constitutes human rights? How can I use them? Are trans* and intersex people protected? Can we complain to Brussels (EU) or to Strasbourg (Council of Europe)? How to find your way in the UN? What protection is there? What are the Yogyakarta Principles and how useful are they? How to implement UN critique on the national level? These and other questions are the topics of a series of webinars (seminars given over the Internet) to give activists and students a first plunge in the deep sea of human rights for trans* and intersex people.
This training is limited to trans* and intersex because there is already quite some info and many active NGOs on gay and lesbian issues, but there are hardly enough trans* or inter* activists who know how to use the UN or other human rights systems.
“Know your rights” is an entry-level training. No detailed knowledge is needed (though it may work to your advantage). In principle the training will be given on Tuesdays in two-hour webinars.
On request we can discuss other systems (African Human and Peoples Rights Commission, InterAmerican Commission on Human Rights, ASEAN) in extra webinars.
The costs are 150 euros (ex 21% VAT) per participant. Subsidized (richer) NGOs are to pay double, to enable less well off individuals to participate.
For registration or more info, you can send an e-mail to vreerwerk-at-xs4all-dot-nl (preventing the spam monsters that found me ;)
Trans*, health and human rights
Trans people are seriously disadvantaged by not having accessible trans specific health care. As by not being able to access regular health care because of transphobia and discrimination. Vreerwerk keeps writing and talking about trans health and trans* people’s access to health care. Be it general health care or trans specific. With much discrimination – whether out of ignorance or willingly – trans people are disadvantaged.
Traditionally and unjustly, legal recognition issues and health trans(ition) related health care are strongly coupled.
We can show how to argue your case using human rights always is being forgotten or submitted to extraordinary requirements to be able to access health care, Vreerwerk offers lectures and workshops – live and on te web – in gaining a human rights background to patients’ rights, to getting your collective health rights.
Vreerwerk has experience in analysing the health rights situation for trans* and intersex people and can help people to advocate for their human rights with regard to good health care that does not discriminate. We are experienced in writing alternative health care standards and have been asked more than once to look at existing practices and advise on them.
We can show how to argue your case using human rights. Central questions here are:
- What do human rights say about health care?
- What is there on gender identity and expression in human rights?
- What is “good health care” from a human rights perspective?
- What systems and recommendations are there?
- What should be in the package and why?
- How to build local solutions?
Want to know more? Want to hire us? Mail vreerwerk@xs4all.nl
Bijdrage aan ronde tafel LHBT emancipatiebeleid Nederland
Onze bijdrage aan de recente Ronde Tafel LHBT emancipatie draait om cisheteronormativiteit en andere, betere zorg als middelen voor een beter transleven. De minister van OCW – verantwoordelijk voor (LHBT)-emancipatie vroeg om input voor de komende periode, een halverwege evaluatie dus. Dit is wat wij schreven.
VREERWERK OVER (LHB)T EMANCIPATIE
De hoofdlijnenbrief OCW Emancipatie meldt vier punten:
- participatie in het licht van de gevolgen van de economische crisis,
- sociale veiligheid van vrouwen, meisjes en LHBT’s
- verschillen tussen jongens en meisjes in het onderwijs
- internationale polarisatie.
Onze opmerkingen vallen sterk onder de punten “b) sociale veiligheid van vrouwen, meisjes en LHBT’s”, en “c) verschillen tussen jongens en meisjes in het onderwijs”. Een geheel ander punt waar we uw aandacht voor vragen heeft een sterke connectie met het thema. Over de participatie van i.c. transmensen hebben wij weinig toe te voegen – TNN gaat daar mooie dingen mee doen die overigens bij lange na niet voldoende zijn – en reacties op internationale ontwikkelingen zijn bij het COC in goede handen.
De vraag in de uitnodiging “Moet er na 2014 worden ingezoomd op bepaalde, nieuwe, thema’s? Zo ja, welke en waarom?” wordt door ons volmondig met “ja” beantwoord. Onzes inziens dienen de volgende punten per 2015 aan de orde te komen:
- Bestrijding cisheteronorm
- Betere transitiezorg en zorgtoegang voor transgenders
BESTRIJDEN CISHETERONORM
De Cisheteronorm gaat er van uit dat iedereen een niet-trans lichaam heeft en hetero is. Tenzij het tegendeel is aangetoond. Consequentie daarvan is de strijd om niet-heterorelaties gelijke rechten te geven als niet-homoseksuele. En dat het een hele klus is om je genderregistratie aan te passen. Want normale mensen (cisgenders) doen dat niet. Dit type samenleving is bijna per definitie ook vrouwonvriendelijk. Heterosamenlevingen met vrouwen die echte gelijke mogelijkheden hebben zijn zeldzaam, ook een geëmancipeerd land als Cuba voldoet er niet aan.
Problemen jegens LHBTI personen vooral te maken hebben met geïnternaliseerde beelden over genderexpressie, hoe een man/vrouw zich hoort te gedragen. Dat wordt duidelijk uit hoe trans- en homofobie werken. En hoe de vooroordelen werken. Ondervraagden over holebifobie melden stelselmatig dat ze problemen hebben met het veronderstelde onmannelijke gedrag van (homo)mannen en het onvrouwelijke (butch)gedrag van (lesbische) vrouwen. De problemen zijn voor transpersonen in Nederland het grootst in de periode van gendertransitie van een herkenbaar gender naar een ander herkenbaar en erkend gender. Overigens gaat het om de perceptie dat iemand holebi, trans of intersekse is. Gender(expressie) normen zijn het grootste probleem hier. Die moeten veranderen. Und zwar schnell.
Wij adviseren de overheid vanaf 2015 hard in te zetten op het bestrijding van gendervooroordelen.
Dat komt holebi’s, trans* en interseksepersonen, maar ook ‘gewone’, cisgender mannen en vrouwen ten goede.. dat gaat niet alleen over rollen maar ook over identiteiten. Nadruk leggen op het bestrijden van gendervooroordelen en het stimuleren van vrije genderkeuze (qua identiteit en qua expressie, voor iedereen – ongeacht cis- of trans/intersex). De koplopers-constructie kan hierbij misschien nuttig zijn. Maak werk van de CEDAW-verplichtingen (art. 5a) in deze.
Twee praktische uitwerkingen:
* Op overheidsgebied alle communicatie zo wijzigen dat nergens om geslacht maar om aanhef wordt gevraagd en laat dit een open (tekst)veld zijn. Behalve in (sommige) medische zaken en voor de persoonsregistratie is het is absoluut onnodig te weten wat de persoon die de medewerker voor zich heeft in zhaar ondergoed heeft. De nieuwe Europese data Protection Directive (art. 20) is ook heel duidelijk over de noodzaak van privacy bescherming.
* Voer overal bij de overheid genderneutrale toiletten in. Geen toegang hebben tot geëigende sanitaire voorzieningen is een ernstige mensenrechtenschending waarvoor een Speciale Rapporteur in aangesteld in de Verenigde Naties. Doorgaans leidt de ‘toiletkwestie’ hier niet tot zulke taferelen als in de VS, maar dat het hier niet extreem is, staat niet gelijk aan geen probleem. Niet alleen non-binair identificerende personen hebben baat bij deze toiletten. Ook transpersonen in transitie en überhaupt eenieder die een toilet nodig heeft. Gehandicaptentoiletten zijn al gendervrij en uw thuistoilet doorgaans ook.
GOEDE TRANS/GENDERZORG
Als tweede en laatste hoofdpunt willen wij uw aandacht richten op een thema dat vooral bij het departement van VWS hoort, de zorg. We brengen het evenwel hier in vanwege de coördinerende rol die OCW hier speelt.
We sommen kort een aantal belangrijke problemen op en geven uitwegen.
-
Voor transgenders werkt het recht op gezondheid zachtst gezegd niet optimaal.
-
De bestaande transgenderzorg is niet respectvol naar de zorgzoekende burger die medische ondersteuning zoekt want benadert de hulpvrager als iemand met een psychische stoornis. De beschikbare zorg sluit niet aan op de wensen.
- De zorgvrager wordt bestraft voor het kiezen voor “gedeeltelijke” behandeling middels vertragende extra gesprekken met de psycholoog of arts. Behandelteam ontkent wat de zorgvragers zeer regelmatig aangeven.
- Transgenders worden gescreend op lijden en krijgen daarvoor een psychiatrische diagnose. Deze lijkt nog zeer veel op de oude (DSM-IV, ICD-10) genderidentiteitsstoornis en erkent de autonomie van de zorgvrager noch dat genderdiversiteit an sich geen behandeling behoeft.
Natuurlijk moet de patiëntenstop van het VUmc worden opgelost, bij voorkeur door op meer plaatsen zorg in te kopen. De VUmc poli kan fors afgeslankt worden als er niet meer standaard een psychiatrische diagnose nodig is. Dr. T’Sjoen van genderteam Gent stelde recentelijk al dat slechts een heel kleine groep misschien risico loopt (Zizo, 31-3-14, http://www.zizo-online.be/interview-professor-tsjoen-over-de-rechten-van-transgenders). Dat filter je er bij informed consent ook wel uit. Onderzoek van het in New York gevestigde Callen Lorde centre for LGBT Health onder ruim 1100 zorgvragenden toont 0% “spijtoptanten” zonder diagnose (Eisfeld & Radix in Informierte Zustimung in der Trans* Gesundheitsversorgung. Zeitschrift für Sexualforschung, 2014:1, pp.31-43)… )
De financiële bottleneck in Nederland zit bij de psychologen, want de GD diagnose wordt niet vergoed wegens ontbreken DBC/DOT1. – Middelen zie nu gaan naar een absurde verplichte diagnose van Genderdysforie, kunnen beter worden ingezet door hulpverleners in te zetten om de bestaande klachten (depressie, angststoornis, suicidaliteit, ..) aan te pakken en de transpersoon met moeilijkheden te empoweren.
We verwachten van de overheid dat zij op de juiste niveaus belissingen neemt die tot de volgende gewenste resultaten leiden.
- Een einde aan het diagnostiseren van transgenders met een psychiatrische diagnose. Gendervariante personen zijn niet gek. Handhaving van deze diagnose is handhaven van mensenrechtenschendende procedure.
- Snelle spreiding van chirurgische en endocrinologische zorg over het land. Overal zijn endocrinologen en chirurgen met ervaring op dit gebied. Wouter Bos stelde recent in Nieuwsuur dat VUmc niet wil monopoliseren dus dit moet niet op onwil stuiten.
- Snelle – vooroordeelvrije – oplossing van het enorme tekort aan kennis jegens de problemen waar gendervariante mensen (onder wie transgenders) tegen aan lopen. Einde aan het one size fits all beleid. “Volledige behandeling” is niet voor iedereen gelijk.
- Sterke diplomatieke steun vanuit Nederland binnen de WHO voor depathologisering van transidentiteit en steunen of formuleren de progressiefste voorstellen van de ICD.
Voor ons hangt het punt van een andere zorg ook samen met het eerst punt van het bestrijden van holebi- en transfobie. Naast dat goede zorg een basisrecht is dat verankerd is in diverse mensenrechtenverdragen, heeft het een positief effect op de suicidaliteit die zoals bekend zeer hoog is onder transgenders.
Het erkennen dat mensen heel verschillende genderidentiteiten en expressies kunnen hebben en dat ze daarbij soms medische ondersteuning nodig hebben, zou moeten leiden tot een meer faciliterende zorg. Niet meer op een one size fits no-one georiënteerd model.
Wij spreken veelvuldig van burgers en zo min mogelijk van cliënten of patiënten om ook een impliciete medicalisering zoveel mogelijk te voorkomen. Transgenders zijn net als andere burgers individuen in een sociale leefwereld. Het grootste verschil met veel andere groepen burgers is hun achterstand, de discriminatie en achterstelling waar ze mee te maken hebben.
Samenvattend: Bestrijd genderstereotypen door onderwijs en voorlichting, beschermende maatregelen wegens kwetsbaarheid en achterstelling. Neem transgenders serieus, ook in de zorg.
1 Naschrift: Inmiddels is duidelijk dat de DBCs er zijn en er vermoedelijk sprake is van mismanagement en onverantwoord lage zorginkoop. Tot dit is opgelost, blijven de problemen bestaan.
June 10 start of online training
On June 10 we will start the next online training “Fighting for trans* and intersex equality through human rights”. In five bi-weekly two hour webinars you will get information on the following themes:
- Human rights systems, global and regional
- Conventions, charters, courts. Selected cases, important wins
- Trans & Intersex rights & issues, Yogyakarta Principles
- Threats and opportunities
- International Civil Society Organizations, local implementation, queer critique
You will learn how to use mostly the UN system and the European human rights system to influence the national government on implementing obligations they accepted by acceding to human rights treaties.
We will work with both material at hand and look forward to opportunities and obstructions for getting our rights realised. We will look at what can be done with existing material for local implementation and at the same time see that human rights are not a universal solution and have some inherent problems also.
The training comes at €150 (incl. VAT) for individual activists. If you come as a (funded) organization, the tariff is double to enable less well-off activists to participate. If this is still problematic, do send an e-mail and we’ll figure out a solution.
For more detailed info or alternatively participating in a live training, see this page. For registration or questions best send an e-mail to vreerwerk@xs4all.nl.
Hoe “nodig” is transchirurgie?
Vertaling van Pablo Vergara Perez’ “Que tratamientos necesitamos las personas trans y por que? Eerder verschenen op la Transtienda.
Er is een eeuwig debat over de vraag of de trangenderzorg nou wel of niet gefinancierd moet worden. Is deze echt nodig? Als transgender geen ziekte is, hoe rechtvaardig je de speciale zorg dan? Kun je de zorg voor transgenders vergelijken met de zorg voor anderen?