Transgender Netwerk Nederland haalt het recentste onderzoek van RutgersWPF naar seksuele gezondheid in nederland uit 2011 aaan en constateert: 57,3 % van de ondervraagden accepteert geen onduidelijkheid van het geslacht, 20% gaat liever niet met transgenders om, en 9% zou vriendschappen verbreken .. dat zijn heftige cijfers. En hoogstwaarschijnlijk gelden die alleen nog maar voor de bekendste groep de “transseksuelen”.
De cijfers geven heel goed aan wat gendervariante personen voelen op straat. Ze geven nog meer de enorme onbekendheid aan en dat de norm is dat je er onbetwistbaar mannelijk of vrouwelijk uit moet zien (als man resp. vrouw), dus ‘cisgender’ moet zijn en bij voorkeur ook hetero. Dat is een zeer ongewenste situatie. We weten ook dat 90% van de Nederlandse bevolking tolerant staat tegenover homoseksualiteit. Maar zodra het zichtbaar wordt klapt die acceptatie ineen tot een 60% procent. Niet-hetero gedrag wordt niet zomaar geaccepteerd.
Voor de redenen moet je zijn bij media, bij het onderwijs, ouders, bij de regering, die alle genderafwijkingen (waaronder ik homoseksualiteit zeker ook reken voor een groot deel) niet positief beoordelen. Kijk naar de moeite die het kost om de goede voorlichting over seksualiteit en gender op school geregeld te krijgen, om verplicht te krijgen dat iedere school vertelt dat homoseksualiteit bestaat en transgender, en dat dat evenveel waard is als cis en hetero zijn.
Al jarenlang heeft Nederland de verplichting op zich genomen om hier iets tegen te doen. Toen Nederland in 1991 het VN Vrouwenverdrag ratificeerde (11 jaar na tekenen!) ging de verplichting in om gendersterotypering te bestrijden. In 2009 heeft Nederland daar ook commentaar op gekregen van het CEDAW comitee. Maar nog steeds is de Nederlandse regering niet gewillig dit op te nemen in beleid. Waarmee ze zich verantwoordelijk maakt voor het voortduren van genderdiscriminatie en vooroordelen jegens van de norm afwijkende genderuitingen. Daardoor ligt er een plicht op de politiek om per nu daar aandacht aan te geven. En niet alleen door opvoeding van de jeugd. Juist door genderemancipatie belangrijk te vinden en daar middelen voor vrij te maken
Het zou heel fijn zijn wanneer de genderorganisaties in Nederland, zoals TNN Transvisie en COC naast voorlichting geven überhaupt, ook nadrukkelijk haar best doet die norm gesloopt te krijgen. Ze hebben de plicht om expliciet aan genderdiversiteit te werken. En dat is meer dan uitleggen dat dit bestaat en dat we niet bijten. Het betekent actief hokjes slopen.
Het is ook niet gek dat in zo’n klimaat transgenders in nederland liefst zo veel mogelijk in de kast blijven en anders heel snel weer een andere kast in rennen, vooral niet duidelijk willen hebben voor de buitenwereld dat ze anders zijn. Anders heeft de helft van de bevolking daar problemen mee. Dat is niet goed voor je geestelijke gezondheid. Tegelijk is zichtbare genderdiversiteit van groot belang voor een gezonde samenleving. Het wegdrukken want wat er is maar wat onwelgevallig wordt gezien, leidt tot geweld, discriminatie en stress bij de slachtoffers daarvan. Dat zien we met homoseksualiteit heel duidelijk. Waarschijnlijk zal het SCP onderzoek naar de staat van transgender in Nederland dit ook aangeven (het heel beperkte CBS onderzoek naar transseksuelen en werk deed dat al).
Tegelijk rust ook op alle genderandersen, dwars-gegenderden, transgenders, gendervariante personen of hoe je ze ook noemt, de morele verplichting voor zichzelf op te komen en zich niet te verbergen. Anders kun je niet vrij leven, zie je af van vele rechten en krijgen de bullies alsnog hun zin.
Voor bedrijven en andere organisaties betekent dit dat ze serieus werk moeten maken van genderdiversiteit. Net als van etnische en kleurdiversiteit. Een diverse samenstelling van de ‘bedrijfsbevolking’ is goed voor de creativiteit en pas bij een redelijke aanwezigheid van ‘anderen’ verandert het klimaat, wat pleit tegen ‘excuus-Turken’ en ‘excuus-transen’ en voor er serieus werk maken. En zo moeilijk is dat niet. En Vreerwerk kan prima helpen bij dat proces.
Volgens mij heeft het COC ook ergens iets in de statuten staan over het doorbreken van de geijkte vrouw-man rollenpatronen. Toch nog maar eens navragen.
Hoezeer ik het met de teneur van je tekst eens bent, er rust – als genderanderse – op mij geen enkele plicht voor mezelf op te komen of me niet te verbergen. Er is geen sprake van plicht. Want dat is een woord dat me al mijn hele leven achtervolgt en mij in veel vervelende situaties gebracht heeft. (Ken je die van de dienstplicht nog?)
Ik ben een vrij mens en heb daarom keuzemogelijkheden. Inclusief de keuze om ‘onder de radar’ te blijven als ik dat wil, niet zichtbaar gender anders, niet uitgesproken., niet zichtbaar geëmancipeerd. En zelfs dan zie ik niet af van welk recht dan ook. Ik ben immers in rechten gelijk aan ieder ander.
Het is goed wat je aan de kaak stelt, het is niet goed om een morele druk te leggen op anderen die (ook) afwijken van de bestaande gendernormen.
Overigens ben ik wel zeer uitgesproken, zeer zichtbaar en schuw geen enkele publieke situatie, openbaar debat of wat dan ook. Maar ik bestrijdt het dat er een soort emancipatieplicht zo zijn, in realiteit of moraliteit.
Er is geen andere weg als openheid .
Ik kan niet in andere mensen hun hoofd kijken maar mijn ervaring is dat veel mensen ( tuurlijk niet iedereen) als ze er op een naturlijke en rustige manier mee geconfronteerd worden het goed en possitief accepteren. Als je ze uit heldere hemel ermee confronteerd is er meestal eerst onbegrip en afwijzing .
Mijn zoon is transgender en op de heerlijke leeftijd van 16 jaar het is een geweldig kereltje rustig maar voor een zestienjarige transgender heel zelfverzekend en heel relax over zijn transgender zijn.
Tuurlijk hebben zij in het verleden ook wel eens vervelende situaties gehad maar niet meer of minder als bij andere kids .
Onze zoon gaat regelmatig naar Amsterdam naar de bijeenkomsten van de jongeren groep van Transvisie een geweldige groep jonge mensen die elkaar steunen en veel lol hebben.
Wij zijn zelf heel erg open over dit thema in onze omgeving weet bijna iedereen dat onze zoon transgender is . Als mensen het niet begrijpen prima als ze ons ervoor de rest maar niet mee lastig vallen.
Het bestaat het heeft altijd bestaan het zal in de toekomst blijven bestaan en het komt voor in de hele wereld en er is niets mis mee om transgender te zijn .
Ik ben het grotendeels eens met Alice. Hoewel ik open ben over mijn achtergrond en dat ook bij een volgende werkgever (if any) zal zijn, merk ik bij het solliciteren dat ik last heb van mijn gender-achtergrond. En dan niet omdat ze bang zijn dat ik bijt, nee omgekeerd: dat ik “te lief” ben. Alsof transgenders niet door kunnen bijten… Ik zou graag willen dat sollicitatiecommissies en anderen zich zouden beperken tot waar ze voor zijn: te kijken of de juiste mens op de juiste plek in het bedrijf kan komen. Dat ze mensen beoordelen op hun kennis en vaardigheden en niet op vooroordelen over “anders’en”…