Sinds januari neemt het VUmc geen nieuwe trans*-patiënten meer aan, want daar hebben ze geen geld voor. De regering heeft de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) ingeschakeld voor een analyse van de situatie.
Los van de principiële kwestie hoe de zorg eruit moet zien, is er al tijden een tekort aan zorg. Klinische zorg kon eigenlijk alleen via VUmc en UMCG geregeld worden. En aan ambulante psycho-sociale zorg is al helemaal een armoede.
Wie elders de diagnose van genderdysforie en hormonen haalt en dan via het VUmc verder wil, mag de hele “Real Life Experience” – periode waarin je leert in je nieuwe rol te leven en omgaat voor de buitenwereld – nog eens dunnetjes overdoen teneinde “groen licht” te krijgen van het genderdysforiezorgteam (“genderteam” in het kort). Deze praktijk moet stoppen, om te beginnen. Het getuigt van arrogantie en betweterigheid om te stellen: “alleen wij (OK, en het UMCG) weten hoe je moet beginnen met rolverandering en wanneer het goed is.” Die tijd en dat geld kan prima an nieuwe patiënten besteed worden die daarbij ondersteuning nodig hebben. Dat is los van de vraag of die ondersteuning ook beschikbaar is.
Dankzij het werk van prof. Gooren is de endocrinologie geen rocket science meer. De handboeken vertellen keurig hoe de principes werken en verder is er een heel corpus aan wetenschappelijke verhandelingen beschikbaar. Dat betekent dat andere endocrinologen in andere ziekenhuizen die zich met geslachtshormonen bezig houden hetzelfde werk kunnen doen. Eventueel in overleg met endocrinologen van het genderteam dan wel via WPATH, de wereldorganisatie voor transgenderzorg. Chirurgie is specialistischer en kun je het best redelijk centraal houden. Sowieso zijn er al een aantal ziekenhuizen die dit aanbieden (MC Alkmaar, OLVG Amsterdam, Slotervaart Amsterdam) plus dat er sowieso alternatieven ontwikkeld worden.
Het voorportaal tot de medische behandeling echter is het allerbelangrijkst en tegelijk het minst beschikbaar. Om toegang tot hormoonbehandeling en eventueel chirurgie te krijgen is nu een diagnose “genderdysforie” nodig. Die bevestigt dat je lijden komt vanwege je trans-zijn. De problemen hiervan heb ik al meermalen aangegeven. Een pragmatische manier van omgaan (tot we echt overgaan op informed consent) is naast de cliënt gaan staan en met haam mee te kijken, vanuit een solidair persepectief samen de individuele praktische, minimumvoorwaarden voor verder medische hulp te bespreken. Zodra je het daarover eens bent, krijgt de cliënt het helaas felbegeerde papiertje. En niet iedereen kost zoveel tijd dus.
Die psychologen zullen zodra ze echt hulp gaan bieden waarschijnlijk de kliniek moeten verlaten, want dat wordt niet gedekt door de verzekering. Maar de voorgestelde constructie kan misschien een overbrugging vormen naar een situatie waar gender issues in (gespecialiseerde) opleiding aan bod komen. Verzekeraars krijgen de opdracht gendertherapie te vergoeden want dat is grotendeels het opvangen en hopelijk oplossen van de gevolgen van kneuzingen die men oploopt door gebrek aan sociale en maatdschappelijke steun.
Samenvattend:
- Diagnose elders is geen belemmering voor zorg
- Iedere endocrinoloog met kennis van zaken kan en mag hormoontherapie leveren zonder dat de patiënt de dupe is
- Psychiatrische “diagnose” omvormen tot vaststellen zorgbehoefte
- Directe uitbreiding en vergoeding van psycho/sociale zorg
- Grote rol voor Transvisie Zorg in opleidingen en praktische zorg
- Ontwikkel alternatieven ook voor chirurgie via VUmc
- Men zet in op ondermijnen genderstereotypen en daarmee bstrijden homo- en transfobie (verplichting sowieso)
Voor hier ook maar iets van geregeld is, zijn we een paar maanden verder en is er geen diagose meer nodig om je papieren te veranderen. Dat leidt hopelijk tot een herziening van de ingangseisen tot het medische proces, want een flink deel van de eisen (“Hoe transseksueel bent u?”) is direct ingegeven door de wetgever die de dokter medeplichtig maakte. Vanuit medisch perspectief is het vooral van belang dat de persoon de hulp krijgt die zhij nodig heeft. Wanneer zhij die nodig heeft, zoals zhij die nodig heeft. De huidige configuratie van transzorg moet daaraan ondergeschikt zijn.
borstkanker centra´s hebben vaak ook de wetenschap in huis, betreffende hormonen, er zijn ook speciale mannen-borstkanker artsen die verstand hebben van hormonen.
Eindelijk iemand die het begrijpt… ik dacht even dat ik de enige was die zelfde maatregelen voor ogen had. Maar vertel je dit aan het genderteam, dan sta je voor de rest van je traject bekend als de lastige patiënt… (staat zelfs te lezen in mijn medisch dossier). Dat het genderteam met de tijd mee moet gaan, lijkt me duidelijk. We leven niet meer in 1970, het is onderhand 2014 en het idee dat je 12 tot 18 maanden als vrouw of respectievelijk man moet gaan leven, is een achterhaald en ouderwets concept, bedacht door Harry Benjamin. We weten onderhand dat de psyche weinig tot nauwelijks een rol speelt inzake het beleven van identiteit. Natuurlijk, ik geloof wel dat er een triage plaats moet vinden, maar je filtert de schizotypische persoontjes er wel met twee gesprekjes uit.