Allemaal angst

Ik hoor het huidige zorgmodel voor transmensen nogal eens verdedigd worden met het argument dat men de patiënt wil beschermen. Behoeden voor fouten. En ook dat een arts zeker wil kunnen zijn dat de persoon in kwestie het meent en niet in een opwelling besluit. Nou is die angst begrijpelijk, maar de oplossing is dat niet.

Eigenlijk komt een groot deel van de zorgen van de medici voor autonome transen voort uit angst en onbegrip. Angst voor verlies aan werk en autoriteit ook. En zeker ook angst voor mensen die besluiten nemen waar ze later op terug komen en waarvoor ze dan vervolgens de arts voor de tuchtraad slepen. Dat is traumatisch voor de arts, wanneer deze zhaar best heeft gedaan goed werk te leveren op expliciet verzoek.
En onbegrip omdat men transmensen niet begrijpt. Men heeft er niets over geleerd tijdens de studie pyschologie/psychiatrie/geneeskunde. En meestal is dat wat men eventueel leert erg achterhaald: pas dit jaar is het denken officieel wat opgeschoven met de nieuwe DSM.

Een trans* patiënt hoeft niet beter beschermd te worden dan een niet-trans* patiënt. Zoals een Franse patiënt niet beter beschermd hoeft te worden dan een Nederlandse. Wanneer een arts zorgen heeft omtrent de geestelijke gezondheid van de patiënt omdat deze niet stabiel overkomt, is die geestelijke stabiliteit het probleem. NIet dat die persoon trans* is. En dan dient men zich af te vragen: als ik een zwaar bezorgde patiënt voor een blindedarm ingreep, of een kankeroperatie binnenkrijg, zou ik daarbij ook eerst van een psycholoog een verklaring omtrent zhaar welzijn willen? Dat iets cultureel beladen is, is nog geen reden om extra controle te vragen.

Verder heeft iedereen het recht op fouten. Hoe cynisch dat ook moge klinken. Maar het is goed mogelijk dat de trans* persoon die uit de kast komt niet zeker is. Identiteit ontwikkelt zich ook. Holebi’s zijn ook vaak helemaal niet zeker als ze uit de kast komen, en doen dat vaak pas als ze een vriend/in/g krijgen, terwijl ze hun anders-zijn al veel langer voelen. ZIj hoeven niet langs de psycholoog, zijn niet meer ‘ziek’. En van niet uit de kast komen, niet waarachtig leven, kun je ook spijt krijgen. Zoals van trouwen, of juist niet trouwen. Van kinderen krijgen, of juist niet aan kinderen beginnen. Wie zal zeggen dat het altijd goed gaat? Ik zou bijna zeggen: ook transen hebben recht op ongelukkig zijn, op fouten maken. En het is zeker niet aan de staat of de medische wereld ons daar per definitie voor te proberen te behoeden. Of moeten mensen die kinderen willen ook eerst langs de psycholoog of de seksuoloog? Wie gaat trouwen langs iemand die hun liefde test?

Wat betreft die angst voor zelf besluiten, voor vervolging omdat men ‘de verkeerde’ heeft geholpen: daar zitten een paar rare dingen aan. Ten eerste, is  informed consent dringend gewenst, een voorwaarde zelfs. met of zonder psycholoog, als degene om wie het gaat niet snapt waar zhe mee bezig is, houdt het verhaal überhaupt op. En ten tweede, voor ingrijpende medische behandelingen wordt een patiënt wel vaker langs een medisch psycholoog gestuurd.

Wanneer de samenleving ophoudt spastisch te doen over trans*mensen zal het lijden ook sterk afnemen. Tenslotte wordt het lijden voor een groot deel veroorzaakt door hoe de wereld tegen ons aankijkt. En wij als deel van die wereld hebben opgepikt dat het niet goed is om zo te zijn. Stopt met spastisch doen en join the revolution. Wij zijn hooguit een bedreiging voor je mentale status quo. Zut alors.